Inmiddels is het zeven januari, de files zijn weer op volle sterkte en gister was het Driekoningen. Heerlijk, niet meer dat gedoe met de obligate nieuwjaarswens, de goedbedoelde begroeting. De ene collega knikt vriendelijk en murmelt een wens, voor de ander is het hét moment om het andere geslacht af te lebberen. Doen?
Uiteraard zit er wel wat bandbreedte tussen een bescheiden knik en een half mislukte zoen op de mond van die ene collega die niet gestopt is met roken en net uit het rookhok stapt en denkt dat het nog kan (‘Nog de beste wensen hè, nog goede voornemens gemaakt? Ik niet!’ Haha, smaksmak).
Al met al wordt er al jaren veel over gezegd en geschreven, echt gemakkelijk voelen we ons er allemaal niet bij. Sommigen skippen zelfs de eerste werkdag na de vakantie vakkundig om dit fenomeen te ontwijken (‘Nee, ik heb een thuiswerkdag!’).
Hoe gaat dit bij u op de zaak? Zijn er bepaalde ongeschreven regels, of is er een duidelijke policy?
