Alles is prachtig in de toekomst. We hoeven zelf niets meer te doen. Kunstmatige intelligentie denkt voor ons, machine learning leert voor ons en robots doen de vuile was. Ondanks dat dit misschien nog even duurt moeten we misschien nu al vragen: hoeveel controle willen we opgeven?
Door steeds minder en minder taken te hoeven uitvoeren, alles wegautomatiseren zeg maar, hoeven we als mens steeds minder te doen. Moesten we eerst nog een cd verwisselen voor een ander muziekje, iets dat later vervangen werd door een enorme bibliotheek op een gigabytes grote iPod en nu door eindeloze muziek via allerlei apps. Heel leuk en handig, alles is nu muzak. Je hoeft er niets meer voor te doen. De beloning is altijd daar en je hoeft niet eens meer zelf te kiezen.
Dan zit je in je zelfrijdende auto, of hoe dat er ook uit gaat zien, en met alle gemakken kom je overal. Alleen waarom kom je dan nog ergens? Voel je nog het nut?
Trek dat even door naar een toekomst waarin voor ons gedacht wordt. Een toekomst die er misschien uitziet zoals bij de film Wall-e. Een toekomst waarin we niets meer hoeven doen. Die vraag stelde het Science Museum in Londen zich en bouwde daar een tentoonstelling omheen: Driverelss: who is in control?.
Voor ons misschien ook geen slechte vraag: hoe geven we een toekomst vorm waarin wij niets meer hoeven te doen?