Burn-out wordt ondanks jaren van bekendheid nog altijd onderschat, juist voor it’ers. Dit is de discussiestelling die Computable-lezers vandaag krijgen voorgelegd.
Te veel werk, te weinig grip, te veel deadlines, te weinig waardering. Dit zijn allemaal factoren die bijdragen aan stress en die uiteindelijk kunnen leiden tot een burn-out. Gewone werknemers lopen hier al risico van, maar kantoormedewerkers mogelijk nog wat meer. It’ers kunnen qua risicofactor hier echter nog boven zitten. Worden ontwikkelaars, zoals gamedevelopers, uitgebuit of zijn ze slechts zeurende loonslaven? Worden beheerders opgejaagd door werktoename plus bezuinigingen, of moeten ze niet harder maar simpelweg slimmer werken?
Feit is dat de kwestie van burn-out veel mensen in de it-wereld bezighoudt. Kritiek op klagen daarover leidt op zijn beurt weer tot kritiek en vervolgens tot repliek dáárop. Los van de vraag wiens schuld burn-outs zoal kunnen zijn, lijkt het wel duidelijk dat het voor it’ers een reëel en tegelijkertijd onderschat fenomeen is. En die onderschatting zorgt er voor dat het gevaar nog wat groter kan zijn. Wat vind jij?
Dat burn-out een probleem is wat onderschat wordt (niet alleen in de IT) lijkt mij duidelijk. Vraag is waarom?
Burn-out kost mensenlevens. En geld. Het is een serieus probleem wat niet zomaar verdwijnt.
Er is voldoende bekend over de symptomen en er zijn oplossingen om het aan te pakken.
Blijft bij mij de vraag waarom burn-out niet de aandacht krijgt die het verdient.
Vanuit eerste hand kan ik spreken wat een (IT) burnout doet met mensen, en dan wel meteen de meest extreme stap die een mens nemen kan. Laten we wel zijn, een burnout in de meeste gevallen is een stil en sluipend fenomeen dat je ineens overkomt. Het kent gelukkig wel een aantal combinaties die bellen moeten doen rinkelen.
Het idee dat je dingen niet meer af krijgt en meer doet dan wenselijk en gezond voor je is één. Dat houd bijvoorbeeld ook in dat je je eigen grenzen blijft bewaken waarbij nee zeggen ook een factor moet zijn. Veel mensen met een burnout blijken dat laatste niet makkelijk te kunnen en ‘modderen’ heel erg lang door waardoor ze ‘plots’ zich in een situatie bevinden die voorbij die grens is.
Opdrachtgever, werkgever en verantwoordelijkheid
Door de steeds korter op elkaar afgestemde processen, waarbij vrijwel meteen moet worden geacteerd zonder dat er gaten mogen vallen, zie je de mentale druk onevenredig mee stijgen. Zie het zo, dat met de digitale schandpalen als voorbeeld, menig beducht is op slechte recensie of reactie op bijvoorbeeld de sociale media. Je krijgt dan ongezonde spanningen omdat je geen rustmomenten meer krijgt.
Digitaal betekend namelijk 24/24, denkt men vaak. Je ziet dan ook met verstrijken van de jaren het geduld van mensen, klanten, cliënten, steeds korter worden, evenals de lontjes. Daarbij krijgen steeds minder mensen steeds meer verantwoordelijkheden naar zich toe geschoven en voila, de perfecte voedingsbodem voor burnouts.
Ik heb altijd gesteld dat het een gezamenlijke verantwoordelijkheid is die samen moet worden onderhouden. Als je namelijk dwang en drang, om welke reden in stand blijft houden, dan is het vragen om problemen. Een burnout is een helder signaal dat de opdrachtgever en werkgever geen oog genoeg hebben gehad voor degene die een burnout doormaakt en degene die de burnout door maakt die zijn eigen grenzen niet goed genoeg heeft bewaakt.
De schade? Jarenlang merkbaar vaak, als het niet erger is.